از یک جایی خارج شده بودیم و جلوی ساختمان در حال احوالپرسی با کسانی بودم که یادم نیست. لباس رسمی تنم بود و کمی آنسوتر خواهر بزرگترم، خاله‌ی کوچکم، مادرم و خاله سکینه ایستاده بودند منتظر. با نقشه‌ای در سر. از جمع جدا شدم و دست انداختم دور شانه‌ی خاله سکینه که قدش از من…Continue reading دیده ای هیچ آهویی پوست کنده که خِرخِر کند؟

اویس مُرد. نگفته بودم؟ پسرم روزهای آخر به شدت شنگول شده بود. تبریز که بودیم نگران بودم برگشتنی ببینم مُرده است که نمرده بود. حتی مثل قبل‌ترها که تا دو روز تنها می‌ماند یکی دو ساعتی قهر می‌کرد از ما، قهر هم نبود. شب چهارشنبه دو هفته قبل آنقدر توی تنگ‌ش ورجه می‌رفت که ترسیدیم…Continue reading عشق و مرگ یا شهر ما خانه‌ی ما

بروی خانه‌ی دوست. بنشینی گوشه‌ای دنج پر از دار و درخت. خنک. سبز. بوی حیات بپیچد در جانت. دوست صمیمی باشد و دلپذیر که مدام چشم‌هایش را بدزدد که نبینی قرمز شده‌اند و خیس. دل را بگذاری آنجا لابه‌لای رونده‌ها. برگردی و مدام در تمام مسیر برگشت دستت نرود سمتِ گوشی که کوتاه بنویسی دوستت…Continue reading دوستت دارم!

می‌توانید مرا تصور کنید وقتی دارم سریال اوشین را تماشا می‌کنم چشم از شال قلاب بافی‌اش برنمی‌دارم؟

  زمانی در زندگی پیش می‌آید که دیگر رمقی برایت نمی‌ماند. درماندگی هم نیست، در نمانده‌ای. داری زندگی‌ات را می‌کنی. می‌بافی، برای تمام کسانی که دوست‌شان داری. نقاشی می‌کنی. گرسنه‌ات می‌شود امساک نمی‌کنی. وقتی با مادرت صحبت می‌کنی مثل همیشه با شادمانی می‌گویی «سلام قیز!» به فکر کوتاه کردنِ ناخن‌هایت هستی حتی. کسی را داری…Continue reading چهره به چهره، رو به رو

  در طول کارم در بیمارستان که حدود سیزده سالی طول کشید دو جفت چشم را دیدم که صاحبان‌شان خود را رها کرده بودند. یکی‌شان زن باردار دوقلویی بود که بیماری دریچه‌ی قلب داشت و من فقط دقایق پایان زندگی‌اش در اتاق زایمان را دیدم [عضو گروه احیا بودم و لاجرم در هر نقطه‌ای که…Continue reading یه نشونی برام بفرست!