۱.       اصلاً باورم نمی‌شود که امروز هفدهم بهمن باشد. وقتی صبح موقع بیرون آمدن از اتاق خواب، که دستم را گرفته بودم به دیوار تا اسپاسم پاهام رفع بشوند، چشمم افتاد به صورتِ معصومِ چارلی‌چاپلین [سلام خدابیامرز] و بعد به یکشنبه، هفدهم بهمن، تهِ دلم لرزید. یعنی چیزی به پایانِ سال نمانده. یعنی به این…Continue reading موتیفاتِ رزومه‌آنه!

در پی‌نوشت پستِ قبل [آگورا] نوشتم که دکتر احسان نراقی معتقد است تا پیش از آمدنِ غرب مسیحی، یهودیان و مسلمانان در فلسطین خصوصاً، زندگی مسالمت‌آمیزی داشته‌اند. کتاب «آزادی، حق، و عدالت» را در کتابخانه‌ی برادرم پیدا کرده بودم، سال ۸۵ و تکه‌هایی از کتاب را در فروردینِ همان سال؛ در دو پستِ جداگانه در…Continue reading زندگی مسالمت‌آمیز یهودیان و مسلمانان

فیلم آگورا، تنها به خاطر اینکه «همایونِ ارشادی» در آن بازی کرده است، نیست که برایم جذاب است. اسکندریه‌ی تحتِ حاکمیتِ خدایانِ باستان، مکانِ رشد علم و فلسفه و هنر است. مکانی است که معابدش، محلِ ترویجِ علوم است. جایی است که «زن» در آن، استاد فلسفه و نجوم است. کتابخانه‌ای عظیم دارد. تا آنکه…Continue reading همایون ارشادی در Agora

اولین‌باری که رفتم دندان‌پزشک، یازده ساله بودم. و چون اولین‌باری بود که تبدیل به آخرین بار شد [تقریباً] جز اینکه آن روز، همراه داداش محمد، رفتیم یک‌جایی که حسابی خنک بود و مرد جوانِ لاغری دندانم را کشید، چیزی یادم نیست. و البته اینکه کتِ قهوه‌ای تن‌ام بود! وقتی بیست و سه ساله بودم، بود…Continue reading ناز بدنم کم شده، چیکار کنم؟!

می‌دانی؟ عاقبتِ تمام مردهای بزرگِ تاریخ همین است: تنهایی. اگر عاقبتِ تو و فرزندانت، غیر از این بود، باید در حقانیّتِ تو شک می‌کردم. نه اینکه تنها «تنها» ماندنِ شما و اهل‌تان ملاکِ بزرگی‌تان باشد، نه! اما با تمام آن همه نیکویی و والایی و علوای ذات و سرشت و اداره‌ی نفس و هوی و…Continue reading رحمتِ دو عالمی که تویی!

خوب بله! این وقتِ شب قاعدتاً باید خواب باشم. ولی خودتان حق بدهید وقتی آقامون بنا به مناسبتی من درآوردی، یک پکِ فیلم «طلا و مس» گرفته باشد با یک پکِ «ویندوز سون» و در طی سوار نمودن ویندوز، یک کاری بکند که ناگزیر، این «نیم فاصله» رسماً اوراق شود و آن‌وقت منِ نوعی که…Continue reading نگار جواهریانِ لعنتی یا نیم فاصله در ویندوز۷