پیش آمده است که دلم دفتر بخواهد و خودنویس. عین آن روزهای تنهایی و انزوای مقدس‌ام اعترافاتم را بنویسم در آنها، بی‌شرم حضور. دفترهایم مانده‌اند خانه‌ی پدری، مستتر. سرشار از حرف‌های تنهایی با یک مخاطبِ خاص و مهربان، مهربانِ دل‌نوازی که «می‌بینی؟ تا جواب سلامم را نداده‌ای، حرف‌ها زده‌ام!» را خوب می‌فهمید. تمام وجودش گوش…Continue reading از دلتنگی‌های پائیزی

آدم‌های خاص در بخشی از زندگی‌شان به اجبار یا به دلخواه دچار غربت می‌شوند. یعنی از وطن و سرزمین مادری و خاک و شهر و دیارشان دور می‌شوند و همین نقطه‌ی شروعی می‌شود، نقطه‌ای خاص و تأثیرگذار در زندگی‌شان. در زندگی خودشان و دیگران. تاریخ می‌تواند این را ثابت کند. اما آدم‌هایی هم هستند که…Continue reading Immigration History

بالاخره روز پنج‌شنبه سی‌ویکم شهریور امکان این پیش آمد که با جمعی از دوستان بسیار بسیار نازنین برویم تماشای تئاتر. تئاتر «گاهی وقت‌ها خوبه که آدم چشم‌هاشو ببنده» به نویسندگی آرش عباسی و کارگردانی سیاوش طهمورث. طبق آنچه بچه‌ها از قبل در مورد تئاتر خوانده بودند، از نظر منتقدین تئاتر خوب و موفقی نبوده، ولی…Continue reading یک شب، یک تئاتر: گاهی وقتها خوبه آدم چشمهاشو ببنده!

دیشب در جمعی بودیم متشکل از پنج زن [چهار زن بالغ و یک دختر نوبالغ] و چهار مرد بالغ. از هر دری سخنی رفت تا رسید به اینکه یکی از مردها گفت بچه‌داری و شیر دادن به بچه و کارهای خانه «وظیفه»ی زن است و «باید» انجام بدهد. یکی از زنان با اشاره به شرعیات…Continue reading پاییز فرحزاد

چند وقت پیش مصمم شده بودم بعد از تمام کردنِ «حماقت‌خانه‌ی آلمایر» از جوزف کنراد، شروع کنم به خواندنِ مثنوی معنوی. یکبار چندین سال پیش بعد از تمام کردنِ بوستان و گلستان سعدی همت کافی برای اتمام این کتاب شعر نیافتم و از حکمت‌اش محروم ماندم. حالا یک هفته‌ای است که می‌خوانم‌ش و لذتِ وافری می‌برم. این قطعه مرا یادِ…Continue reading از شگفتِ حکمتِ مولوی

حالا به تلافی پُستِ تأسف‌بار امروز صبح، این نقاشی نیمه‌کارم تقدیم به چشمانِ مهربانِ زیبای شما …