تهران که بودیم فکر می‌کردم اگر تبریز بودم حالم بدتر نمی‌شد. پاهایم را از دست  نمی‌دادم. دور و برم شلوغ بود و کمک می‌کردند دوباره سر پا بشوم. سر وقت می‌رفتم پیش دکترم، با کمک خانواده می‌رفتم استخر و هر جور شده جلوی این اتفاق تلخ را می‌گرفتیم. اما از وقتی آمدم تبریز، آن تنهایی‌های…Continue reading زندگی با چشمان بسته

  دو سال قبل قصد داشتم درباره ژن خوب خانواده آغداشلو بنویسم. اینستاگرام تارا را شخم زده بودم و در زیبایی، سعادت و خوشیشان حل شده بودم. آن چشم‌های روشن، صورت‌های قشنگ و بزرگ‌شدن در یک خانواده اصل و نسب‌دار که رشک‌آور است. همه افراد خانواده توی عکس‌ها برازنده و بی‌نقص بودند. حتی مادربزرگش با…Continue reading روزگار پاسخ او را می‌دهد*

گاهی اتفاق می‌افتد که در خانه‌ی پدری امیر، لختی از تماشای تلویزیون بزنیم و حرف بزنیم. یعنی یا به کل خاموشش کنیم یا صدایش را خفه کنیم و بعد از این است که صدای خنده و صحبت بالا می‌رود. خیلی کم اتفاق می‌افتد ولی همین کم‌اش هم غنیمت است. دیشب این‌طوری شد، صدای تلویزیون را خفه کرده بودیم و…Continue reading تلویزیون؛ آری یا نه؟

هـ می‌گوید باید یک اتوبوس بگیریم برویم لـنگرود. می‌گویم آره خوب. این‌طورها که پیداست، بابای تو که برای زانو دردش می‌خواهد برود. مادرت هم برای کمردردش، این همه راه را که می‌روید، مشکلش را در میان بگذارد باهاش خوب. تو و الف هم که سرجهیزیه‌شونید دیگه! من هم می‌آیم برای پاهایم، من هم که بروم،…Continue reading جای خالی در هواپیمای کرایه‌ای