دیشب ناگهان یاد این نوشته افتادم. یاد آن روز برفی. یاد اینکه چطور سراسیمه خودش را رسانده بود به من تا مبادا توی برف زمین بخورم کسی نباشد بلندم کند، و خب با گریه خوابیدم. کسی در من نهیب می‌زد شب عید است با گریه نخواب اما بی‌صدا گریه کردم و بی‌خبر خوابم برد.  

این عکس و این نوشته را از اینستاگرامم برداشتم. عکس را ۱۰ آذر سال ۹۵ گرفته‌ام خانه سوممان. ناخن‌هایم را تا سال ۹۸ خودم کوتاه می‌کردم. حتی ناخن‌ پاهایم را که واقعاً خیلی سخت بود. بعد از آن کم‌کم ناخن‌هایم را درست مثل ویولت که  برادرزاده‌اش کوتاه می‌کرد، برادرزاده‌ام مهدیه کوتاه می‌کرد. نمی‌دانم چرا فقط…Continue reading حتی اینم اینطوریاست

این یکی از پستهای اینستاگرامم بود. درباره شوالیه مالتیپل اسکلروزیس (+) در کانال روده درازی که کردم در واقع اصلش از این تصویر و نوشته شروع شده بود. «ببخشید عکس کیفیت خوبی ندارد. من اصولاً به کیفیت عکس کمتر توجه می‌کنم. شاید برای همین کارهایم با وجود زیبایی و بکر بودن، بازخوردی که باید را…Continue reading انگری سوسن مثلاً

روز پنجم که دیگه هیچ درمانی جواب نداد به سفارش دکتر عمومی که قبلاً در خانه ویزیتم کرده بود حدود ظهر با ۱۱۵ تماس گرفتیم تا به دلیل جواب ندادن به درمان ابتدایی مرا به بیمارستان منتقل کنند کادر اورژانس قند خونم را چک کردند که ۶۸ بود بنابراین یک ؤیال دکستروز سریع تزریق کردند.…Continue reading ام‌اس است دیگر!