قشنگی‌های زیادی را در تهران جا گذاشتم. آشپزی کردن، جارو کشیدن، شستن سرویس بهداشتی، چه مضحک. حتی اطو زدن لباس‌هایمان. اینکه نمازهایم قضا نمی‌شد. تماشای سمت خدا سر وقت. صبح بیدار شدم دیدم نمازم رفت. گفتم به امیر دیگر نمی‌خواهم شب‌ها زاناکس بخورم، برای نماز بیدار نمی‌شوم. گاهی درد هم نعمت است. درد من هوشمندانه…Continue reading حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

  امیر هیچوقت برایم گل نخرید. غیر از دسته گل شب خواستگاری. هر وقت می‌خواستم پلاسیده‌ترین گل ممکن در گلفروشری را می‌گرفت. بلد نبود؟ چرا بلد بود. شبی که برای دلجویی از زرمان رفتیم گفتم چند شاخه گل بگیرد، چنان دسته گلی گرفت که شب خواستگاری نگرفته بود. مرداد ۹۶ داشتیم از ام‌آرآی برمی‌گشتیم. سر…Continue reading ماندم خموش و آه که فریاد داشت درد*

تهران که بودیم فکر می‌کردم اگر تبریز بودم حالم بدتر نمی‌شد. پاهایم را از دست  نمی‌دادم. دور و برم شلوغ بود و کمک می‌کردند دوباره سر پا بشوم. سر وقت می‌رفتم پیش دکترم، با کمک خانواده می‌رفتم استخر و هر جور شده جلوی این اتفاق تلخ را می‌گرفتیم. اما از وقتی آمدم تبریز، آن تنهایی‌های…Continue reading زندگی با چشمان بسته