پریروز به چند تایی از دوستانم از واتس‌اپ زنگ زدم، تصویری البته. به آیدا هم. مادر جانش برداشت و گفت شما کی هستید؟ گفتم سوسنم، دوست آیدا. نشناخت. خب حق داشته. اگر دوستم بود درباره من با خانواده صحبت می‌کرد و آنها مرا می‌شناختند همانقدر که من درباره آیدا حتی با همکارم صحبت می‌کردم…Continue reading روز قیامت هر کسی در دست گیرد نامه‌ای

فاطمه عزیزم، آنا جان خیلی کلیشه‌ای است اما خبر رفتنت سخت شوکه‌ام کرد. هنوز که این را می‌نویسم باورم نشده است، اما از دکتر اسدنسب شنیدم، خواهرشوهرت، همان که از دو خواننده وبلاگی تبدیلمان کرد به دوست واقعی. و تو دوست‌تر بودی. آنای مهربان، ما اینجا با هم آشنا شدیم و باید همین‌جا از رفتنت…Continue reading جز نسیم از بر دلدار که آرد خبری؟*

دیروز دوست دوران دبیرستانم این را فرستاده، انگار بعد از بیست و چند سال بچه‌هایت را ببینی. نمی‌دانی اول کدام را بغل کنی، نمی‌دانی کدام را بیشتر ببوسی. توی صورت هر کدام که نگاه می‌کنی بلدی که چرا و چطور کشیدی‌اش. روزگاری که جای نوشتن می‌کشیدم. جای گریستن، جای فریاد زدن، جای بغلی مهربان، جای…Continue reading راه دور و درازی آمده‌ام

  این عکس را همین دیشب دوستی که کنارم نشسته است برایم فرستاد. تا دیدمش انگار تمام بار احساسی جهان را ریختند در قلبم. سالش قطعاً قبل از ابتلایم به ام‌اس است. روپوش اتاق عملم را خودم دوخته بودم. اینجا همان اتاق عمل ساختمان قدیم الزهرای تبریز است. آن تلویزیون عتیقه که تا سالها حتی…Continue reading آن شب که چارچوب غزل در غزل شکست*